یک لپ تاپ ایسوس مدل ئی ئی ئی دارم. این دستگاه در سال ۲۰۰۷ ساخته شده و حالا که در حال نوشتن این مطلبم حدود ۱۴ سال از عمرش گذشته. متاسفانه به دلیل ضعف‌های آشکار سخت‌افزاری بیشتر سیستم‌عامل‌های امروزی یا بر رویش نصب نشده و یا پس از نصب به کندی اجرا می‌شوند. به عنوان مثال زوبونتو (سیستم‌عامل محبوبم)، MX Linux و لوبونتو هیچ کدام گزینه مناسبی برای این لپ‌تاپ نبودند.

برای استفاده از این لپ‌تاپ دو گزینه پیش رو داشتم. یا می‌بایست با کندی بیش از حد کنار می‌امدم و یا سراغ نسخه‌هایی از لینوکس می‌رفتم که دارای محیط گرافیکی نیستند. اعتراف می‌کنم که هر دو گزینه را مدتی امتحان کردم و از هیچ کدام احساس رضایت نداشتم. به همین خاطر این لپ‌تاپ مدتی در گوشه میزم خاک می‌خورد تا اینکه ایده‌ای به ذهنم رسید که ارزش امتحان کردن رو داشت!

بسیاری از لینوکس‌هایی که قبلا آزمایش‌شان کرده بودم همگی بر پایه دبیان بودند. فرضیه‌ای در ذهنم به وجود آمد که: «اگر دبیان را با یک میزکار (دسکتاپ) سبک مثل XFCE نصب کنم در بدترین حالت ممکن می‌بایست از نظر کارایی نتیجه‌ای مشابه زوبونتو و یا MX Linux داشته باشد.»

در نتیجه دبیان را با میزکار XFCE بر روی لپ‌تاپ ئی ئی ئی نصب کردم و از نتیجه نهایی شگفت‌زده شدم. پس از به اصطلاح بالا آمدن سیستم‌عامل تنها حدود ۱۸۰ مگابایت از رم و حدود ۹ درصد از پردازنده Atom اشغال بود و این یعنی یک نتیجه فوق‌العاده!

اما این ابتدای راه بود. دبیان بر خلاف بسیاری از توزیع‌های لینوکس بسیار کم سفارشی‌سازی شده است. پس من تصمیم گرفتم که مراحل سفارشی‌سازی دبیانم را با شما به اشتراک بگذارم. در مطالب آینده کم‌کم با هم پیش خواهیم رفت و دبیان را آنطوری که دوست دارم سفارشی خواهم کرد.

با من در مطالب آینده از سری مطالب «همراه با آرما در دبیان» همراه باشید.